Achter G.R. Harrison gaat de Limburgse Singer-Songwriter Ruud Gijsen schuil. Maar gezien de muziek die Gijsen maakt, die duidelijk wortelt in de Americana, is G.R. Harrison wel zo toepasselijk.
Het heeft zes jaar geduurd voor de opvolger van ‘Gold, Love Or Trust’ uit 2009, er lag. En nu ‘Inheritance’ uit is, kunnen we stellen dat hier een stemmig en ingetogen album ligt, waarop Harrison zich laat ondersteunen door Esther de Bont op viool en Rick Haring op orgel en elektronica.
Met het titelnummer ‘Inheritance’, beslist het hoogtepunt van dit album, mede dankzij De Bont, laat Harrison horen een goed en hecht nummer te kunnen schrijven dat de luisteraar meeneemt. De gitaar en de viool vormen een mooie eenheid en creëren een warme sfeer waar Harrison’s stem prachtig bij kleurt. Mooi ook hoe de viool zijn stem ondersteunt. En ook Haring draagt hier zijn steentje bij door op de achtergrond zijn orgel stemmig te laten zoemen.
Beluister hier ‘Inheritance':
In ‘Wait’ klinkt de blues door en levert Haring eveneens ondersteuning middels het orgel en de elektronica. Die bijdrage pakt hier
echter wel minder goed uit dan in ‘Inheritance’. Zonder was het nummer wellicht beter geweest.
Maar het grootste probleem met dit album is dat hij niet beklijft. Als luisteraar denk je met grote regelmaat: “Dit heb ik
vaker gehoord, maar dan beter!” En dat is jammer.
Aan Gijsens’s stem ligt het niet, die heeft een mooie klankkleur en een wat melancholische, donkere ondertoon. Aan zijn teksten
ligt het ook niet. De verhalen die hij vertelt zijn onderhoudend genoeg.
Maar de arrangementen vlammen niet, ze doen je niet naar adem snakken!. Het is allemaal mooi, maar ook niet meer dan
dat.
Ben Taffijn - www.nieuwnoten.nl